کاروان

سیاه و سفید

موهایم را

با شانه ی زمخت دستت

از سرم کندی !

در آینه که نگاه میکردم

خودم را دیروز

آنقدر سفید ندیده بودم

که در دستان تو ناباورانه

زیادتر می شد

- هر لحظه -

بر عکس آن

سیاهی و کبودی در بازوانم

بازوان سپیدم

که همیشه میگفتی

برف پخته ی زمستان است

نقش می بست

در پایکوبی بی امان لگدهای تو !

وقتی مداد رنگی هایم را شکستی

تا بشکنی ام

فهمیدم که این طراحی

با سیاه قلم زیباتر میشود !

پیچ رادیو را بستم

که هی تکرار میکرد :

بچرخ تا بچرخیم !!

فرمان لازم نبود

وظیفه ام را ازبر بودم ....

****

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۳:۳٤ ‎ب.ظ ; ۱۳٩۱/٧/۱۳